Ponad 800 lat temu Franciszek Jan Bernardone, pochodzący z Asyżu, usłyszał kazanie o posłaniu uczniów Jezusa w celu głoszenia Dobrej Nowiny. Uczniowie zostali wysłani „bez srebra i złota”. Ten fragment Ewangelii św. Mateusza wywarł tak wielkie wrażenie na Franciszku, że postanowił całkowicie poświęcić się życiu w ubóstwie, na podobieństwo Apostołów. Ubrał się w szorstką szatę, chodził boso, „bez torby na podróż, ani laski”, aby wzywać do pokuty. W początkach swego nawrócenia, w opuszczonym kościele w San Damiano, usłyszał wezwanie do odnowy: „Idź i napraw mój Kościół, bo jak widzisz popada w ruinę”.

Niedługo po porzuceniu przez niego wszelkiego rodzinnego dobytku dołączyli do niego inni towarzysze. Troszczyli się o trędowatych żyjących poza Asyżem i naprawiali zrujnowane kościoły. Ich życie było niezwykle surowe, ale żyli w niezwykłej radości. Charakterystycznym dla nich był duch służby dla ubogich i wykluczonych oraz wielka ufność w opatrznościową opiekę Boga.

W 1209 r. Franciszek wraz z niewielką grupą pierwszych naśladowców udali się pieszo z Asyżu do Rzymu, aby prosić papieża o zatwierdzenie ich sposobu życia. Papież Innocenty III, po nocnym śnie, w którym ujrzał Franciszka podtrzymującego walącą się Bazylikę Laterańską, zatwierdził ich sposób życia.

Liczba braci i sióstr gwałtownie wzrastała – z maleńkiego kościoła Matki Bożej Anielskiej w Asyżu (zwanego Porcjunkulą) bracia rozprzestrzenili się na całą Europę już za życia św. Franciszka. W początkach działalności misyjnej Zakonu pierwsi męczennicy zostali zabici w Maroku w 1220 r. Sam Franciszek udał się do Ziemi Świętej podczas wypraw krzyżowych, gdzie odbył pełne szacunku spotkanie z sułtanem, rozmawiając z nim o sprawach duchowych.

Na dwa lata przed swoją śmiercią otrzymał na Górze Alwernia stygmaty – zewnętrzne znaki szczególnej relacji z Bogiem i zjednoczenia z Męką Chrystusa. Pomimo ciężkiego stanu zdrowia uwielbiał Boga śpiewem, aż Siostra Śmierć przyszła go odwiedzić w 1226 roku.

Jesteśmy braterską wspólnotą, w której bracia pod działaniem Ducha Świętego, wiernie krocząc śladami Jezusa Chrystusa, całkowicie oddaje się Bogu, nade wszystko umiłowanemu, żyjąc Ewangelią w Kościele, w sposób jaki podyktował i ukazał św. Franciszek.

Bracia jako naśladowcy świętego Franciszka zobowiązują się prowadzić życie na wskroś ewangeliczne, mianowicie żyć w duchu modlitwy, pobożności i w braterskiej wspólnocie oraz dawać świadectwo pokuty i umniejszenia. Ożywieni miłością do każdego człowieka, bracia powinni nieść na cały świat orędzie Ewangelii oraz czynami głosić pojednanie, pokój, sprawiedliwość, a także okazywać szacunek stworzeniu.

Prowincja Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny jest częścią Zakonu Braci Mniejszych, założonego przez św. Franciszka z Asyżu. Założyciel naszej prowincji: Święty Jan Kapistran (1386 – 1456)

Nasza wspólnota jest jedną z pięciu polskich prowincji Zakonu Braci Mniejszych (franciszkanów brązowych) w Polsce. Bernardyni – to nie jest osobny zakon, a tylko jedna z nazw tradycyjnych naszej Prowincji.

Początki naszej obecności na ziemiach polskich sięgają roku 1453, kiedy to do Krakowa przybył franciszkański zakonnik: św. Jan Kapistran. Na krakowskim rynku głosił on płomienne kazania, które gromadziły tłumy słuchaczy. Jak podają historycy, Jan Kapistran ogromne rzesze ludzi przyciągał nie tylko swym talentem kaznodziejskim, dzięki któremu w sposób jasny i zjednujący serca słuchaczy przekazywał naukę Ewangelii, ale także przykładem życia autentycznie chrześcijańskiego.

Wielu młodych ludzi urzeczonych postacią franciszkańskiego kaznodziei, zapragnęło jak on poświęcić swoje życie Bogu w zakonie Biedaczyny z Asyżu. Dla nich właśnie u stóp Wawelu, Jan Kapistran założył klasztor pod wezwaniem innego świętego franciszkanina: świętego Bernardyna ze Sieny. Stąd właśnie jego mieszkańców – dla odróżnienia od franciszkanów konwentualnych, którzy mieli już klasztor w Krakowie – zaczęto nazywać nie franciszkanami, ale „braćmi od świętego Bernardyna”, a z czasem po prostu bernardynami. Nazwa ta tak przylgnęła do zakonników, że stała się nieodłączna. Na stałe zapisała się w historii Polski, w literaturze, czy nazewnictwie ulic.

Nasza zakonna Prowincja wydała wielu świętych i kandydatów na ołtarze: św. Jan z Dukli, św. Szymon z Lipnicy, bł. Władysław z Gielniowa, bł. Anastazy Pankiewicz, Sługa Boży Rafał z Proszowic.