Postulat

Czas, w którym bracia postulanci mieszkają w wyznaczonym klasztorze i przyglądają się życiu zakonnemu.

To czas, w którym kandydat do Zakonu z pomocą wychowawców i ojców duchownych, wchodząc w konkretną rzeczywistość zakonną, weryfikuje swoją decyzję oddania się Bogu.

Pobyt w postulacie nie może być tylko duchową przygodą ale świadomym wejściem w program rozeznawania powołania.

To czas stopniowego przechodzenia z życia świeckiego do zakonnego, w którym opuszcza się nie tylko dom rodzinny ale i swoje dotychczasowe środowisko, a także (co trudniejsze) własną mentalność przepełniona duchem tego świata.

W początkowej fazie rozeznania kładzie się nacisk na tzw. formację ludzką.

Trzeba pamiętać, że Formacja jest niczym narzędzie, które ma nas doprowadzić do jak największej dojrzałości.

Zgoda na siebie, swoją historię, jest fundamentalna, ponieważ dzięki temu człowiek jest w stanie otwierać się coraz bardziej na to co jest poza nim samym.

Podstawową naszego „tu i teraz” w postulacie jest MODLITWA.

Uczenie się modlitwy wspólnotowej i indywidualnej.

Postulat jest miejscem stawania w obliczu Pana, który zna mnie takim jakim jestem.

Na modlitwie uczę się patrzeć na siebie tak jak On na mnie patrzy a patrzy On na mnie zawsze z miłością i prawdą.

Uczenie się życia wspólnotowego, które jest charyzmatem naszego Zakonu, wymaga zaangażowania wychowanków i wychowawców.

Nowicjat

To czas odosobnienia. Nowicjat odbywa się w klasztorze w Leżajsku. Rozpoczyna się obrzędem przyjęcia do Zakonu oraz obłóczynami (kandydat otrzymuje na roczną próbę habit oraz zakonne imię). Jest to czas przebywania wyłącznie we wspólnocie i na modlitwie. Dużą część czasu zajmuje praca oraz wykłady z duchowości, historii Zakonu i Prowincji, ascetyki, etc. Odosobnienie pomaga w pogłębieniu motywacji oraz poznawaniu Boga, któremu na zakończenie nowicjatu bracia składają pierwsze śluby zakonne czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.

Services

I niech nie gaszą ducha świętej modlitwy i pobożności, któremu powinny służyć wszystkie sprawy doczesne.

Wyższe Seminarium Duchowne

Seminarium

Po zakończeniu nowicjatu bracia, którzy będą odbywać formację do kapłaństwa, udają się na sześcioletnie studia filozoficzno-teologiczne do Wyższego Seminarium Duchownego. W czasie studiów odbywają również formację pod okiem ojca magistra oraz innych wychowawców i ojca duchownego.

Kandydaci na braci zakonnych (w Zakonie nie wszyscy są kapłanami) odbywają swoją formację w innych klasztorach, częściowo podejmując obowiązki i pracę w zakrystii, na furcie, jako introligatorzy, gospodarze, czy też inne wyznaczone zajęcia przez przełożonego.

Po czterech latach profesji czasowej (co rok odnawiane są czasowe śluby zakonne), zakonnik składa profesję uroczystą, czyli wieczyste śluby zakonne. Bracia zakonni są już kierowani przez Ojca Prowincjała i Zarząd Prowincji do wyznaczonych zadań.

Alumni seminarium nadal kontynuują studia teologiczne, a z czasem przyjmują święcenia diakonatu i kapłańskie. Po otrzymaniu święceń podejmują wyznaczone obowiązki w różnych klasztorach Prowincji.

Tym kończy się początkowy etap formacji, który zwykle trwa osiem lat w przypadku kandydatów na kapłanów, a sześć lat w przypadku kandydatów na braci zakonnych.